Γιώργος Παγούδης

Η Ενωση Οινοποιητικών Συνεταιρισμών Σάμου θα είναι -όπως όλα δείχνουν- το πρώτο θύμα του νόμου 4384 για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς και τον αναγκαστικό τους χαρακτήρα (το άρθρο 32 προβλέπει τη δυνατότητα κατάργησης της αναγκαστικότητας μιας συνεταιριστικής επιχείρησης με σχετική ΚΥΑ), που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ A 78 της 26ης Απριλίου.

Σύμφωνα με το σάιτ της ΠΑΣΕΓΕΣ και τη δικηγόρο και πρώην νομική σύμβουλό της, Ανδριανή-Αννα Μητροπούλου, η οποία χειρίζεται την υπόθεση για λογαριασμό της ΕΟΣ Σάμου, έχει ήδη υπογραφεί η σχετική Κοινή Υπουργική Απόφαση από τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Β. Αποστόλου, και τον υπουργό Οικονομικών, Ε. Τσακαλώτο, και αναμένεται η δημοσίευσή της σε ΦΕΚ, προκειμένου να τεθεί σε ισχύ η διάλυση του κερδοφόρου συνεταιρισμού, σύμφωνα και με τη σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.

Πρόθεση πάντως της ΕΟΣ Σάμου είναι να προσβάλει την απόφαση στο ΣτΕ, όταν δημοσιευτεί στο ΦΕΚ.

Ενωση Μαστιχοπαραγωγών

Εντονη ανησυχία εξακολουθεί να επικρατεί και στη Χίο.

Η Ενωση Μαστιχοπαραγωγών, παρότι αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή ο ξαφνικός θάνατός της, συνεχίζει να παρακολουθεί τις εξελίξεις, εξετάζοντας με τη σειρά της τη δυνατότητα σχετικής προσφυγής, αφού -όπως είναι κατανοητό- ο χαρακτήρας της πλέον εξαρτάται από τις διαθέσεις όποιου ιδιώτη καταφύγει σε δικαστικές διαδικασίες.

«Η ρύθμιση εγείρει προβληματισμό λόγω της γενικότητας και της ασάφειας της διατύπωσής της», αναφέρει σχετική έκθεση της νομικής συμβούλου της ΕΜΧ, που έχει τεθεί ενώπιον της διοίκησης του συνεταιρισμού.

«Ο μόνος δρόμος είναι η ισχυροποίηση του συνεταιρισμού, ώστε να αποφευχθεί κάθε σκέψη ιδιώτη για εμπλοκή του στην εμπορία του προϊόντος», δηλώνουν χαρακτηριστικά στελέχη της διοίκησης, τονίζοντας ότι πλέον η κατάσταση δεν είναι ευχάριστη για την ΕΜΧ.

πηγή efsyn

Με τετράωρες κυλιόμενες στάσεις εργασίας σε όλες τις βάρδιες έως και το Μ. Σάββατο συνεχίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις τους οι εργαζόμενοι στα super market «Καρυπίδης» (πρώην Αρβανιτίδης) κλιμακώνοντας τον αγώνα για τα δεδουλευμένα και τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας.

Στα Γιάννενα από νωρίς το πρωί εργαζόμενοι της επιχείρησης έχοντας συμπαραστάτη στον αγώνα τους το κλαδικό σωματείο εμποροϋπαλλήλων και λοιπών ιδιωτικών υπαλλήλων ν. Ιωαννίνων, πραγματοποίησαν περιφρούρηση στο κατάστημα της Χαριλάου Τρικούπη. Και τα 3 καταστήματα που έχει η επιχείρηση στο νομό δεν λειτούργησαν.

Οι εργαζόμενοι παρέμειναν συγκεντρωμένοι στο χώρο μέχρι νωρίς το απόγευμα, έχοντας και την αλληλεγγύη συναδέλφων τους και από άλλα ταξικά σωματεία (Οικοδόμων, Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών, Επισιτισμού, Συνταξιούχων) οι οποίοι έδωσαν το παρών από το πρωί. Στήριγμα τους είχαν επίσης και μέλη των οικογενειών τους. Σε όλη τη διάρκεια της κινητοποίησης ενημέρωναν τον κόσμο για τις εξελίξεις που υπάρχουν στη συγκεκριμένη αλυσίδα super market, τους καλούσαν να δείξουν την αλληλεγγύη τους.


πηγή 902.gr

Πάνος Πέτρου

Τα βάσανα του ιρλανδικού λαού και οι αγώνες του ενάντια στην καταπίεση και το στέμμα έχουν πολλές μεγάλες στιγμές, που έχουν εμπνεύσει σπουδαία τραγούδια και ποιήματα, αλλά έχουν επίσης και ξεχωριστή πολιτική σημασία.

Διόλου τυχαία οι Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς μελέτησαν σε βάθος αυτήν τη συγκλονιστική ιστορία, ταυτίστηκαν στην εποχή τους με τους «Φένιανς» (Ιρλανδοί επαναστάτες) και το αίτημα για αυτοδιάθεση των Ιρλανδών, αγωνίστηκαν ενεργά υπέρ των Ιρλανδών πολιτικών κρατουμένων και ενάντια στις ρατσιστικές προκαταλήψεις ενάντια στους Ιρλανδούς εργάτες (στις οποίες ο Μαρξ απέδωσε σε μια αποστροφή του «το μυστικό της ανικανότητας της αγγλικής εργατικής τάξης»). 

Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την κορυφαία στιγμή αυτής της πλούσιας ιστορίας, την «Εξέγερση του Πάσχα» το 1916 στο Δουβλίνο. Τα ίδια τα γεγονότα του Απρίλη του 1916 δείχνουν «ταπεινά»: μια μειοψηφική ένοπλη εξέγερση που συνετρίβη μέσα σε 6 μέρες. Κι όμως αυτό το «μικρό» γεγονός, υποτιμημένο γενικά στην Αριστερά, είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές του 20ού αιώνα, όχι μόνο για την Ιρλανδία αλλά και διεθνώς.

Το χρονικό

Στις 24 Απρίλη 1916, περίπου 1500 ένοπλοι κατέλαβαν μια σειρά κρίσιμες θέσεις στο κέντρο του Δουβλίνου. Το κατειλημμένο Γενικό Ταχυδρομικό Γραφείο έγινε η «έδρα» της εξέγερσης, και έξω από αυτό ο εθνικιστής ηγέτης Πάτρικ Πιρς ανακοίνωσε την ίδρυση της Ιρλανδικής Δημοκρατίας. Στη δράση συμμετείχαν μέλη των Ιρλανδών Εθελοντών (εθνικιστές) και ο Στρατός των Πολιτών (επαναστάτες σοσιαλιστές). Λιγότερο γνωστή είναι η ενεργή συμμετοχή στην ένοπλη εξέγερση του Συμβουλίου των Ιρλανδών Γυναικών (φεμινιστική, εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση). Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως στη βραχύβια Ιρλανδική Δημοκρατία οι γυναίκες είχαν δικαίωμα ψήφου, σε μια εποχή που αυτό το δικαίωμα δεν υπάρχει σχεδόν σε καμία αστική δημοκρατία παγκοσμίως. Άλλωστε ο στρατιωτικός επικεφαλής της εξέγερσης, ο σοσιαλιστής Τζέιμς Κόνολι, είναι αυτός που έχει πει πως «ο εργάτης είναι σκλάβος της καπιταλιστικής κοινωνίας, και η γυναίκα εργάτρια είναι η σκλάβα του σκλάβου».

Τις επόμενες μέρες προστίθενται εκατοντάδες εθελοντές, φτάνοντας τον αριθμό των ενόπλων περίπου στις 2500. Στις εργατογειτονιές οι ένοπλοι γίνονται δεκτοί ως απελευθερωτές, σε αντίθεση με τα πιο πιο πλούσια προάστια όπου συναντούν ανοιχτή εχθρότητα. Ωστόσο, ο σχεδιασμός για πυροδότηση γενικευμένου ξεσηκωμού αποτυγχάνει. Η υπόλοιπη Ιρλανδία δεν ανταποκρίνεται στο κάλεσμα, ενώ και η στήριξη στο Δουβλίνο παραμένει παθητική. Αφενός έγιναν λίγες προσπάθειες για μαζική απεύθυνση. Αφετέρου, το μεγαλύτερο ένοπλο σώμα, οι Ιρλανδοί Εθελοντές, ήταν από καιρό διαιρεμένοι σε «αριστερή» και «δεξιά» πτέρυγα. Παρά τις εκκλήσεις του Πιρς (στελέχους της Ιρλανδικής Ρεπουμπλικανικής Αδελφότητας, που εκφράζει τη ριζοσπαστική πτέρυγα), η επίσημη ηγεσία δίνει εντολή «ουδετερότητας» και μέσα στη σύγχυση που ακολουθεί, η μεγάλη μάζα των Ιρλανδών Εθελοντών μένει αδρανής. Ένα γερμανικό πλοίο που θα μετέφερε όπλα στους εξεγερμένους εντοπίζεται από το Αυτοκρατορικό Ναυτικό και δεν φτάνει ποτέ. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά πήγε. Κι όμως, η Βρετανική Αυτοκρατορία υποχρεώνεται να επιστρατεύσει 20.000 στρατιώτες και να χτυπήσει ανελέητα την πόλη, και με πυροβολικό, και από τη θάλασσα. Παρ’ όλα αυτά, ακολουθούν 6 μέρες άγριων, ηρωικών οδομαχιών μέχρι να αποδεχτούν οι Ιρλανδοί αγωνιστές την ήττα τους. Το Δουβλίνο θυμίζει την Παρισινή Κομούνα: Από τότε έχει να ζήσει ευρωπαϊκή πρωτεύουσα τόσο σκληρές οδομαχίες ανάμεσα σε έναν οργανωμένο πανίσχυρο τακτικό στρατό και τους αφοσιωμένους υπερασπιστές των οδοφραγμάτων τους.

Ακολουθεί το εκδικητικό μίσος του στέμματος. Μεγάλο μέρος του Δουβλίνου ισοπεδώνεται από τα κανόνια και από το Βασιλικό Ναυτικό που βομβαρδίζει επί μέρες ανηλεώς. Φυλακίζονται πάνω από 3500 άνθρωποι μετά την ήττα της εξέγερσης. Ο Πιρς, ο Κόνελι και άλλοι 13 ηγέτες της εξέγερσης, εκείνοι που υπέγραψαν την Ανακήρυξη της Ιρλανδικής Δημοκρατίας, καταδικάζονται σε θάνατο. Οι εκτελέσεις δεν γίνονται μονομιάς αλλά μία μία, σε διάστημα δύο εβδομάδων. Ο Κόνολι, βαριά τραυματισμένος κι ετοιμοθάνατος ήδη, δένεται σε καρέκλα (γιατί δεν μπορεί καν να σταθεί όρθιος) πριν τον πυροβολήσουν. Επιβάλλεται στρατιωτικός νόμος.

Ο αντίκτυπος στην Ιρλανδία

Το Λονδίνο υπολόγιζε να σπείρει τον τρόμο. Εκτίμησε σωστά ότι δεν είχε να κάνει με «μια χούφτα μαχητές», αλλά με ένα σημείο καμπής στην Ιρλανδία: το μέχρι πρότινος πανίσχυρο Ιρλανδικό Κοινοβουλευτικό Κόμμα του Ρέντμοντ (που πάλευε για περιορισμένη αυτοδιοίκηση και στήριξε τη Βρετανία στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ελπίζοντας η Ιρλανδία να γίνει ευνοημένο «κομμάτι της Βρετανικής Αυτοκρατορίας») έμπαινε σε κρίση, καθώς ο ιρλανδικός πληθυσμός ριζοσπαστικοποιούνταν. Η Εξέγερση του Πάσχα, αν και μειοψηφική, ήταν καταλύτης και εκφραστής αυτής της ιστορικής αλλαγής.

Αυτό που το Λονδίνο εκτίμησε λάθος ήταν ότι η τρομοκρατία θα απέδιδε. Είχε τα αντίθετα αποτελέσματα: Οι νεκροί έγιναν ήρωες. Το Ιρλανδικό Κοινοβουλευτικό Κόμμα κατέρρευσε και το ρεπουμπλικανικό Σιν Φέιν σάρωσε στις εκλογές του 1918. Η Ιρλανδική Ρεπουμπλικανική Αδελφότητα έδωσε τη θέση της στον IRA, στις γραμμές του οποίου έσπευσαν 100.000 μαχητές. Ακολούθησε η ιρλανδική επανάσταση, με τις συγκρούσεις αγροτών με τους μπράβους των γαιοκτημόνων και τις καταλήψεις κτημάτων, τη γενική απεργία ενάντια στην υποχρεωτική κατάταξη στον βρετανικό στρατό, το βραχύβιο σοβιέτ του Λίμερικ, την άρνηση των εργαζομένων στις μεταφορές να μεταφέρουν Βρετανούς φαντάρους, το μαζικό μποϊκοτάζ στις βρετανικές αρχές, πλάι πλάι με την ένοπλη πάλη. 

Αντιιμπεριαλισμός

Αλλά η Εξέγερση του Πάσχα δεν έπαιξε ρόλο μόνο σε ένα νησί στη βορειοδυτική Ευρώπη. Στην Ινδία, την Αφρική, την Καραϊβική, τα νέα του ξεσηκωμού στην καρδιά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας συγκλόνισαν, και έπαιξαν το ρόλο τους στην άνοδο των αντιαποικιακών κινημάτων.

Στην Ευρώπη, την ίδια περίοδο, εξελισσόταν στις γραμμές της μαρξιστικής Αριστεράς μια διαμάχη για τη στάση απέναντι στους αποικιοκρατούμενους λαούς. Μια διαμάχη που πήγαινε πολλά χρόνια πίσω, και αφορούσε τόσο τη Δυτική Ευρώπη (και την τάση υποτίμησης ή και ανοιχτής αντιπαλότητας απέναντι στα αντιαποικιοκρατικά κινήματα) όσο και την τσαρική Ρωσία (και τη στάση των επαναστατών απέναντι στις καταπιεσμένες εθνότητες στο εσωτερικό της). Πέρα από τις παλιές διαμάχες, ο αντιιμπεριαλισμός και η υπεράσπιση των καταπιεσμένων εθνών δεν ήταν καθόλου αυτονόητα, ακόμα και μέσα στην αντιπολεμική Αριστερά του Τσίμερβαλντ. Η Εξέγερση του Πάσχα αντιμετωπίστηκε εχθρικά τόσο εκ δεξιών (με τον Πλεχάνοφ να υπερασπίζεται την «τάξη») όσο και εξ αριστερών (με τον Ράντεκ να τη θεωρεί «μικροαστικό πραξικόπημα»). Την ίδια εποχή, ο Λένιν έγραφε τη θεωρία του για τον ιμπεριαλισμό και την εθνική αυτοδιάθεση. Ανέδειξε τα γεγονότα στην Ιρλανδία ως βασική επιβεβαίωση της άποψής του και υπερασπίστηκε την Εξέγερση του Πάσχα. Σε αυτήν τη διαμάχη οφείλουμε και μια διατύπωση του Ρώσου επαναστάτη με γενικότερη, διαχρονική αξία: «Ένας στρατός παρατάσσεται και λέει “Είμαστε με το σοσιαλισμό” και ένας άλλος παρατάσσεται απέναντι και λέει “Είμαστε με τον ιμπεριαλισμό” και αυτό θα είναι η κοινωνική επανάσταση... Όποιος περιμένει μια τέτοια “καθαρή” κοινωνική επανάσταση δεν θα ζήσει για να τη δει...».

Με τη νίκη των μπολσεβίκων, η Εξέγερση του Πάσχα έγινε σημείο αναφοράς στην εσωκομματική συζήτηση που καθόρισε τελικά την πολιτική του κόμματος απέναντι στα καταπιεσμένα από τον τσαρισμό έθνη, υπέρ της αυτοδιάθεσής τους και τη δημιουργία της ΕΣΣΔ.

Ρήγμα στην Ευρώπη του πολέμου

Η Εξέγερση του Πάσχα, εκτός από αντιιμπεριαλιστική, ήταν και βαθιά διεθνιστική. Οι Ιρλανδοί σοσιαλιστές (μαζί με τους Ρώσους και τους Σέρβους) ανήκαν στην τιμητική μειοψηφία στην καταγγελία του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ο Τζέιμς Κόνολι έγραψε χαρακτηριστικά την επομένη της προδοσίας: «Τι απέγιναν οι αποφάσεις μας, οι εκκλήσεις μας για αδελφοσύνη, οι απειλές μας για γενικές απεργίες... όλες οι ελπίδες μας για το μέλλον; Ακόμα και μια ανεπιτυχής απόπειρα για κοινωνική επανάσταση με τα όπλα θα ήταν λιγότερο καταστροφική για το σκοπό του σοσιαλισμού από το να επιτρέπουν οι σοσιαλιστές να χρησιμοποιούνται για τη σφαγή των αδερφών τους...».

Με αυτό το σκεπτικό προχώρησε στην «τρέλα» της ένοπλης εξέγερσης στο Δουβλίνο. Τα γεγονότα έσπασαν τον πάγο που είχε επικρατήσει με την προδοσία του 1914. Το σύνθημα των εξεγερμένων «Δεν υπακούμε ούτε το βασιλιά ούτε τον κάιζερ, αλλά την Ιρλανδία», η πρώτη απόπειρα εξέγερσης των καταπιεσμένων μετά το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και ανυπακοής στο δόγμα «υπομονή να τελειώσει ο πόλεμος», ήταν κομβικής σημασίας. Γι’ αυτό και έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τον Λένιν. Έγραψε σχετικά: «Το δράμα των Ιρλανδών είναι πως ξεσηκώθηκαν πρόωρα, όταν η εξέγερση του ευρωπαϊκού προλεταριάτου δεν είχε ωριμάσει. Ο καπιταλισμός δεν είναι τόσο αρμονικά χτισμένος ώστε οι διάφορες ανθήσεις της εξέγερσης να ενώνονται σε μία κοινή προσπάθεια χωρίς υποχωρήσεις και ήττες».

Αυτό ήταν πράγματι το δράμα των Ιρλανδών αγωνιστών. Ο Κόνολι και οι σύντροφοί του δεν μπορούσαν να ξέρουν τι θα ακολουθούσε το 1917. Αλλά η δράση τους ήταν το «πρελούδιο» των μεγάλων γεγονότων που θα συγκλόνιζαν την Ιρλανδία, τη Βρετανία, την Ευρώπη, τα επόμενα χρόνια.

Όταν φάνηκε ότι η Εξέγερση του Πάσχα ήταν καταδικασμένη σε ήττα, προτίμησαν να θυσιαστούν για να ανοίξουν το δρόμο παρά να υποχωρήσουν. Όταν ο Κόνολι βάδισε προς τη μάχη εκείνο το μοιραίο πρωινό, ψιθύρισε σε έναν σύντροφό του: «Θα μας σφάξουν». Όταν τον ρώτησε εκείνος «δεν υπάρχει περίπτωση να νικήσουμε;», του απάντησε «καμία απολύτως».

Η εξέγερση που σχεδίασε ο Κόνολι ηττήθηκε. Αλλά, κατόπιν εορτής, το όραμά του νίκησε. Πράγματι, ο σπόρος έπεσε στην Ευρώπη. Και άνθισε αργότερα, πρώτα στη Ρωσία, μετά και αλλού.

Ο Κόνολι και η «διαρκής επανάσταση»

Στην ίδια την Ιρλανδία φούντωσε ο αγώνας. Αλλά στην ηγεσία του βρέθηκαν οι εθνικιστές. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό μάθημα του ιρλανδικού αγώνα και του Τζέιμς Κόνολι. Μια βδομάδα πριν από την Εξέγερση έλεγε στους στρατιώτες του: «Οι πιθανότητες είναι εναντίον μας 1000 προς 1. Αλλά αν νικήσουμε, κρατήστε τα όπλα σας γιατί οι Εθελοντές ίσως έχουν άλλους στόχους. Να θυμάστε, δεν διεκδικούμε μόνο πολιτική ελευθερία, αλλά και οικονομική ελευθερία». Ο Κόνολι, με μικρή μόρφωση, εργάτης από τα 10 του, Ιρλανδός μεγαλωμένος στη Σκοτία, αυτοδίδακτος μαρξιστής, απομονωμένος από τις διεθνείς συζητήσεις και τους άλλους «μεγάλους» της εποχής του, μέσα από την πολιτική και συνδικαλιστική του δράση στη Σκοτία, τις ΗΠΑ, την Ιρλανδία, είχε αναπτύξει τα δικά του κριτήρια. Είχε συγκρουστεί με τους Ιρλανδούς εργοδότες στον «ταξικό πόλεμο του Δουβλίνου» το 1913, μια πολύμηνη απεργία ενάντια σε εργοδοτικό λοκ-άουτ, στη διάρκεια της οποίας γεννήθηκε ο Στρατός των Πολιτών (που θα πρωταγωνιστούσε στην Εξέγερση του Πάσχα), ως εργατική, σοσιαλιστική πολιτοφυλακή. Πιθανότατα δεν γνώριζε καν τη θεωρία της Διαρκούς Επανάστασης του Τρότσκι, αλλά είχε καταλήξει σε ανάλογα συμπεράσματα. Ενώ συμμετείχε ολόψυχα και πρωταγωνιστικά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, προειδοποιούσε:

«Αν αύριο διώξετε τον αγγλικό στρατό και υψώσετε την πράσινη σημαία πάνω από το Κάστρο του Δουβλίνου, αλλά δεν οργανώσετε τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία, οι προσπάθειές σας θα είναι μάταιες. Η Αγγλία θα συνεχίσει να σας εξουσιάζει. Με τους καπιταλιστές της, τους γαιοκτήμονές της, τους τραπεζίτες της, όλο το φάσμα των εμπορικών θεσμών που θέσπισε σε αυτήν τη χώρα και πότισε με τα δάκρυα των μανάδων μας και το αίμα των μαρτύρων μας».

Η ιρλανδική κοινωνική επανάσταση ηττήθηκε, άσχετα αν έφερε την εθνική απελευθέρωση (κι ακόμα κι αυτή στη βάση του διχασμού της Ιρλανδίας, που προκάλεσε τα επόμενα χρόνια, όπως προέβλεπε ο Κόνολι, «το πανηγύρι της αντίδρασης, σε Βορρά και Νότο»).

Και οι προβλέψεις του Κόνολι αποδεικνύονται προφητικές για όσα συνέβησαν τις μέρες της «απελευθέρωσης». «Όταν η Ιρλανδία ελευθερωθεί, λέει ο πατριώτης που δεν αγγίζει καν το σοσιαλισμό, θα προστατέψουμε όλες τις τάξεις, κι αν δεν πληρώνεις το νοίκι σου θα γίνεται έξωση, όπως και τώρα. Αλλά το κόμμα που θα κάνει τις εξώσεις θα φορά πράσινες στολές και θα έχει σήμα την Άρπα χωρίς το Στέμμα, και το ένταλμα που θα σε στέλνει στο δρόμο θα έχει τη σφραγίδα της Ιρλανδικής Δημοκρατίας»...

Σήμερα ο Κόνολι είτε εξαφανίζεται από την ιστορική μνήμη είτε παρουσιάζεται ως «πατριώτης». Ήταν πολύ περισσότερα. Χάραξε δρόμους στο συνδυασμό του διεθνισμού και του αντιιμπεριαλισμού, υπήρξε πρωτοπόρος στο πώς τα «εθνικά» ζητήματα χρειάζονται ταξική, σοσιαλιστική απάντηση. Ο Λένιν τον χαρακτήρισε κάποτε «κορυφαίο των συγχρόνων του» και η κληρονομιά του είναι τεράστια. Και η Εξέγερση του Πάσχα είναι μια κορυφαία στιγμή της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, της πάλης για τη σοσιαλιστική απελευθέρωση.

Πέντε άτομα συνελήφθησαν χθες βράδυ στο Σαν Φρανσίσκο κατά τη διάρκεια μαζικής διαδήλωσης εναντίον του υποψηφίου για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών στις προεδρικές εκλογές,

«Έγιναν πέντε συλλήψεις με την κατηγορία της παρεμπόδισης και της αντίστασης στις δυνάμεις της τάξης», δήλωσε ο εκπρόσωπος της αστυνομίας, Κέβιν Κασιουαχάρα.

Σύμφωνα με υπολογισμό φωτορεπόρτερ του Γαλλικού Πρακτορείου, περίπου 1.000 άτομα διαδήλωσαν μπροστά από το ξενοδοχείο Hyatt Regency του Μπέρλινγκεϊμ, κοντά στο αεροδρόμιο του Σαν Φρανσίσκο, όπου γινόταν σύνοδος των Ρεπουμπλικάνων της Καλιφόρνιας και ο Τραμπ εκφώνησε ομιλία.

Ομάδες διαδηλωτών περικύκλωσαν το ξενοδοχείο κρατώντας πλακάτ που, μεταξύ άλλων, έγραφαν: «Τραμπ ηλίθιε», «Ο φόβος και το μίσος δεν είναι προεδρικά προσόντα».

AP Photo/Jeff Chiu

Ο Τραμπ έφτασε πεζός και μπήκε από την πίσω πόρτα στο ξενοδοχείο υπό την προστασία των αστυνομικών δυνάμεων.

Κάποιοι διαδηλωτές έριξαν αβγά κατά των δυνάμεων της τάξης και προσπάθησαν να σπάσουν τον κλοιό της αστυνομίας, η οποία είχε σταματήσει την κυκλοφορία στους γύρω δρόμους.

Εικόνες που μεταδόθηκαν τηλεοπτικά έδειξαν ομάδα διαδηλωτών που προσπαθούσε να περάσει τον φράχτη, τον οποίο είχε στήσει η αστυνομία, για να καταφέρει να διεισδύσει στο ξενοδοχείο.

Φωτορεπόρτερ του Γαλλικού Πρακτορείου είδε επίσης διαδηλωτές να ρίχνουν μια καρέκλα για να σπάσουν τζάμι του ξενοδοχείου προκειμένου να μπορέσουν να μπουν στο κτίριο, όπως και τουλάχιστον έναν υποστηρικτή του Ντόναλντ Τραμπ να δέχεται επίθεση από τους διαδηλωτές.

AP Photo/Michael Blood

Πολλοί διαδηλωτές κρατούσαν μεξικανικές σημαίες, την ώρα που ο Τραμπ έχει πολλαπλασιάσει κατά την προεκλογική του εκστρατεία τις δυσφημιστικές του δηλώσεις για τους Μεξικανούς, τους οποίους έχει χαρακτηρίσει «βιαστές» και εγκληματίες και έχει ζητήσει να κατασκευαστεί ένας τοίχος κατά μήκος των συνόρων του Μεξικού με τις ΗΠΑ.

Το βράδυ της Πέμπτης είχαν ξεσπάσει βίαια επεισόδια και τουλάχιστον 20 άνθρωποι είχαν συλληφθεί σε άλλη διαδήλωση που έγινε εναντίον του Τραμπ στην Κόστα Μέσα, στα προάστια του Λος Άντζελες.

Κατά την ομιλία του δισεκατομμυριούχος αναφέρθηκε στην περιπετειώδη άφιξή του στο ξενοδοχείο και στα επεισόδια της προηγουμένης μέρας (σ.σ. τουλάχιστον 20 άνθρωποι συνελήφθησαν σε άλλη διαδήλωση που έγινε εναντίον του Τραμπ στην Κόστα Μέσα, προάστιο του Λος Άντζελες).

AP Photo/Jeff Chiu

«Δεν ήταν η πιο εύκολη είσοδος που έχω κάνει», αστειεύτηκε, προσθέτοντας ότι χρειάστηκε να περάσει πάνω από έναν φράχτη για να φτάσει. «Ήταν σαν να διασχίζω τα σύνορα. Αλλά έφτασα».

Οι προκριματικές εκλογές στις 7 Ιουνίου στην Καλιφόρνια, την πολυπληθέστερη Πολιτεία των ΗΠΑ, η οποία δίνει 172 εκλέκτορες, είναι κρίσιμης σημασίας για τον Τραμπ, αν θέλει να εξασφαλίσει τους 1.237 εκλέκτορες που χρειάζεται για να πάρει το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων έναντι του κύριου αντιπάλου του, Τεντ Κρουζ.


πηγή efsyn

Εως τις 15.00 το μεσημέρι θα λειτουργούν σήμερα τα εμπορικά καταστήματα σ’ όλη τη χώρα, ενώ το ωράριο λειτουργίας σε πολυκαταστήματα και σούπερ μάρκετ θα παραταθεί έως τις 20.00 το βράδυ.

Στη Θεσσαλονίκη, ο Εμπορικός Σύλλογος της πόλης ανακοίνωσε ότι τα καταστήματα θα είναι ανοιχτά έως τις 16.00 το απόγευμα.
 
Την Κυριακή και τη Δευτέρα του Πάσχα, τα μαγαζιά θα μείνουν κλειστά - όπως επίσης και την Τρίτη, λόγω της μεταφοράς της αργίας της Πρωτομαγιάς.
 
Από την Τετάρτη, 4 Απριλίου, τα καταστήματα θα λειτουργούν βάσει του κανονικού τους ωραρίου.

Στο 24,4% διαμορφώθηκε το ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα τον Γενάρη του 2016, έναντι 24,3% το Δεκέμβρη του 2015 και από 25,7% τον Γενάρη του 2015, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat), τα οποία δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα.

Στοιχεία, που αφορούν μόνο τους καταγεγραμμένους άνεργους και δεν περιλαμβάνουν όσους δεν βρίσκονται στα μητρώα της ανεργίας και φυσικά όσους εργάζονται έστω και μία ημέρα.

Στην Ευρωζώνη, το Μάρτη του 2016 η ανεργία διαμορφώθηκε στο 10,2% (έναντι 10,4% το Φλεβάρη), καταγράφοντας μείωση, ενώ στην ΕΕ των 28 μειώθηκε στο 8,8% σε σχέση με 8,9% το Φλεβάρη. Δεν υπάρχουν στοιχεία για την ανεργία στην Ελλάδα το Μάρτη και τον Φλεβάρη του 2016. Συνολικά, τον Μάρτη καταγράφονται 21,4 εκατομμύρια άνεργοι στην ΕΕ και 16,4 εκατομμύρια άνεργοι στην Ευρωζώνη.

Πρωταθλήτρια στην ανεργία η Ελλάδα

Τα υψηλότερα επίπεδα ανεργίας στην ΕΕ καταγράφονται στην Ελλάδα (24,4% τον Γενάρη) και στην Ισπανία(20,4% το Μάρτη). Τα χαμηλότερα ποσοστά ανεργίας σημειώθηκαν στην Τσεχία (4,1%) και στη Γερμανία (4,2%). Ειδικότερα, στην Ελλάδα, ο αριθμός των ανέργων τον Γενάρη διαμορφώθηκε σε 1,16 εκατομμύρια. Το ποσοστό ανεργίας στους άνδρες διαμορφώθηκε στο 21,1% και στις γυναίκες στο 28,7%.

Εξάλλου, άνοδο κατέγραψαν τα ποσοστά ανεργίας των νέων (κάτω των 25 ετών) στην Ελλάδα από 49,3% το Δεκέμβρη του 2015 σε 51,9% τον Γενάρη. Τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας των νέων καταγράφονται στηνΕλλάδα (51,9%), στην Ισπανία (45,5%), στην Κροατία (39%) και την Ιταλία (36,7%). Τα χαμηλότερα ποσοστά καταγράφονται στη Γερμανία (6,9%), την Τσεχία και τη Μάλτα (9,8%). Τον Φλεβάρη η ανεργία των νέων στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ διαμορφώθηκε στα ούτως ή άλλως υψηλά ποσοστά του 21,2% και 19,1% αντίστοιχα.

Σωστικά συνεργεία συνεχίζουν να αναζητούν επιζώντες στο εξαώροφο κτίριο που κατέρρευσε χθες στις 9:30 το βράδυ στη λαϊκή γειτονιά Χουρούμα του βορειοανατολικού Ναϊρόμπι, την οποία έπληξαν οι πιο ραγδαίες βροχοπτώσεις από την έναρξη της περιόδου των βροχών.

Η καταιγίδα προκάλεσε πλημμύρες και κατολισθήσεις του εδάφους σε διάφορα σημεία της πρωτεύουσας της Κένυας.

Εκπρόσωπος του Ερυθρού Σταυρού δεν ήταν σε θέση να επιβεβαιώσει τις πληροφορίες που μετέδωσαν κενυατικά μέσα ενημέρωσης, σύμφωνα με τα οποία τουλάχιστον τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους όταν το κτίριο κατέρρευσε.


Αστυνομικός κρατά μακριά από το σημείο το συγκεντρωμένο πλήθος | AP Photo/Sayyid Abdul Azim

«Είναι πολύ νωρίς για να μιλήσουμε για νεκρούς, αυτές είναι πληροφορίες που δεν έχουμε», εξήγησε στο Γαλλικό Πρακτορείο η Αρνόλντα Σιούντου.

«Δεν γνωρίζουμε πόσοι άνθρωποι βρίσκονται κάτω από τα συντρίμμια, φοβόμαστε ότι είναι πολλοί ακόμη», επισήμανε πάντως.

«Οι έρευνες συνεχίζονται. Στο σημείο βρίσκονται ένας γερανός και πολλά ασθενοφόρα».


Ολονύχτιες προσπάθειες για τον εντοπισμό επιζώντων | AP Photo/Sayyid Abdul Azim

Μέχρι στιγμής, 44 άνθρωποι έχουν βγει ζωντανοί από τα συντρίμμια, ενώ στο σημείο επικρατεί χάος. Πληροφορίες κάνουν λόγο για τουλάχιστον 15 τραυματίες.

Φωτογραφίες και πλάνα που μετέδωσαν τοπικά μέσα ενημέρωσης εικονίζουν στρατιώτες, αστυνομικούς και πολίτες να αναζητούν επιζώντες στα συντρίμμια.

Κενυατικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν πως το κτίριο βρισκόταν κοντά σε ρέμα



πηγή efsyn

"Η εκπομπή "Με χωρίς πατρίδα" φιλοξένησε στις 15 Απριλίου 2016 τον καθηγητή Φιλοσοφίας Κώστα Στεργιόπουλο, από το Κοινωνικό Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα (Λαμπηδόνα).
Ακούστε το ηχητικό. 


Ο αγώνας ενάντια στο κράτος, την εξουσία, τον καπιταλισμό και το φασισμό συνεχίζεται.


Ούτε βήμα πίσω."

Σε απεργιακές κινητοποιήσεις, από τις 6 το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου μέχρι τις 10 το πρωί της Δευτέρας του Πάσχα, προχωρούν οι μηχανοδηγοί του ΟΣΕ αντιδρώντας τόσο στην ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ όσο και στην έλλειψη μηχανοδηγών, ζητώντας άμεσα προσλήψεις. Όπως είναι φυσικό, στο διάστημα αυτό, θα είναι ακινητοποιημένα τα τρένα του ΟΣΕ και ο Προαστιακός Σιδηρόδρομος. Οι μηχανοδηγοί καλούν την κυβέρνηση να σταματήσει την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και το επιβατικό κοινό να στηρίξει τις κινητοποιήσεις τους. Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΕΠΕ ΟΣΕ

Η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΕΛΞΗΣ ομόφωνα αποφάσισε να προκηρύξει απεργιακή κινητοποίηση από τις 18.00’ το απόγευμα του Μ.ΣΑΒΒΑΤΟΥ μέχρι τις 10.00’ το πρωί της Δευτέρας του Πάσχα.

Αγωνιζόμαστε για την ανατροπή της ιδιωτικοποίησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και για την άμεση πρόσληψη Μηχανοδηγών, προκειμένου να καλυφθούν οι 200 και πλέον κενές θέσεις στον κλάδο έλξης.

Παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες της Κυβέρνησης και την κοινή παραδοχή ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να είναι η μοναδική Ευρωπαϊκή χώρα χωρίς δημόσια σιδηροδρομική εταιρεία, η πολιτική απόφαση για την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ παραμένει και υλοποιείται κανονικά.

Η Κυβέρνηση θα πρέπει ν’ απαντήσει σε κρίσιμα ερωτήματα:

• Ποιος θα εγγυηθεί την πλήρη λειτουργία και αξιοποίηση του σιδηροδρομικού δικτύου την επόμενη μέρα της ιδιωτικοποίησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, δικτύου για την κατασκευή του οποίου έχουν ξοδευτεί δισεκατομμύρια ευρώ.
• Ποιος θα εγγυηθεί την κοινωνική πολιτική στην τιμολογιακή πολιτική στις σιδηροδρομικές επιβατικές μεταφορές και αν τελικά μετά την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ οδηγούμαστε σε ένα ιδιωτικό μονοπώλιο στο σιδηρόδρομο που θέτει σε άμεσο κίνδυνο την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
• Για ποιο λόγο εδώ και 16 μήνες δεν έχουν προχωρήσει οι προσλήψεις Μηχανοδηγών παρά τις δημόσιες τοποθετήσεις κυβερνητικών στελεχών για το θέμα και την ύπαρξη μελέτης που αποδεικνύει ότι μπορούσε άμεσα η ΤΡΑΙΝΟΣΕ να προσλάβει 105 Μηχανοδηγούς χωρίς να υπάρχει καμία επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού.

Σήμερα οι Μηχανοδηγοί εργάζονται μέχρι και 29 ημέρες το μήνα για να μην υπάρξουν καταργήσεις δρομολογίων και για να τρέξουν οι εμπορευματικές συμφωνίες με ότι αυτό συνεπάγεται για την προσωπική τους ζωή και την ασφάλεια της κυκλοφορίας.

Αναγνωρίζοντας πλήρως την κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία, καθώς αποτελούμε αναπόσπαστο μέρος της, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε κινητοποιήσεις μετά τις 18.00’ το απόγευμα του Μ.Σαββάτου, προκειμένου να εξυπηρετηθεί η μετακίνηση των χιλιάδων συμπολιτών μας για τις ημέρες του ΠΑΣΧΑ με το πλέον οικονομικό και οικολογικό μέσο μεταφοράς, το σιδηρόδρομο.

Καλούμε την Κυβέρνηση να σταματήσει την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και το επιβατικό κοινό να στηρίξει τις προσπάθειές μας καθώς ο αγώνας μας αφορά την ύπαρξη δημόσιου, σύγχρονου σιδηρόδρομου στην υπηρεσία του πολίτη.

Αλέξης Λιοσάτος 

Το λαϊκό κίνημα στη Γαλλία που ξέσπασε με αφορμή την αντεργατική μεταρρύθμιση της Ελ Κομρί, αντέχει, περνώντας μάλιστα από δύσκολες εξετάσεις: τις διακοπές του Πάσχα.

Με κλειστά σχολεία και σχολές, η νεολαία συνέχισε να αποτελεί πόλο ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας, καλώντας τη να σταθεί « Nuit Debout» (=όρθια τη νύχτα).
Οι καταλήψεις πλατειών σε περισσότερες από 60 πόλεις συνεχίζονται καθημερινά από τις 31 Μάρτη, όπως και οι καταλήψεις σχολείων και οι οδομαχίες με την αστυνομία του Ολάντ.

Η γαλλική πολιτική σκηνή βρίσκεται σε μια φάση «μπρα ντε φερ». Το κίνημα των πλατειών έχει αδυναμίες, υποχρεωτικά μαθαίνει πολλά πράγματα «επιτόπου», στερείται πολιτικής πρότασης, καλείται δίχως τεχνογνωσία να αντιμετωπίσει το ζήτημα των γραφειοκρατικών ηγεσιών και έχει απέναντί του σύσσωμο και πανίσχυρο τον αστικό συρφετό.
Σοσιαλδημοκρατία, Δεξιά και Ακροδεξιά με τη συμπαιγνία των ΜΜΕ συγκροτούν ένα μαύρο μέτωπο που απαιτεί την εκκένωση των πλατειών, επενδύει στον κοινωνικό αυτοματισμό, συκοφαντεί τις κατειλημμένες πλατείες ως «πηγή βίας και ανομίας». Η αστυνομική βία γίνεται όλο και πιο κτηνώδης, τα ΜΑΤ χτυπάνε αδιακρίτως νέους και ηλικιωμένους, ασφαλίτες παρεισφρέουν στις διαδηλώσεις και συλλαμβάνουν δεκάδες. Γάλλοι αγωνιστές χαρακτηριστικά μας μετέφεραν την εμπειρία τους με τη φράση «τέτοιο ξύλο δεν τρώγαμε ούτε από το Σαρκοζί».

Κι όμως, η πολιτική κρίση βαθαίνει. Ο Ολάντ έχει δημοτικότητα που τείνει σε μονοψήφιο νούμερο, έχει απέναντί του μεγάλο τμήμα του κόμματός του και δυσκολεύεται να το ελέγξει. Προχωρεί σε φραστικές παραχωρήσεις και καλεί σε προσχηματικό διάλογο, επιδιώκοντας να περιορίσει τις αντιδράσεις. Κινδυνεύει να έχει κρίσιμες απώλειες κατά την ψήφιση της αντεργατικής μεταρρύθμισης και γι’ αυτό τρενάρει την κοινοβουλευτική διαδικασία ψήφισης, που πλέον δείχνει να μετατοπίζεται για αρχές Ιουνίου, σε μια προσπάθεια να παρουσιάσει η αντίσταση σημάδια κόπωσης. Η Δεξιά και το ακροδεξιό κόμμα Λε Πεν επίσης ταλανίζονται από εσωτερικές διαιρέσεις και διαμάχες, που έχουν έρθει στην επιφάνεια μετά το ξέσπασμα του κινήματος.

Αυτή η εικόνα για την ώρα «πείθει» τον κόσμο ότι αξίζει να πολεμήσει, ότι υπάρχουν πιθανότητες νίκης. Δίνει χρόνο στα κέντρα αγώνα στις πλατείες να οργανωθούν καλύτερα. Η δύναμη των πλατειών γίνεται ακόμα μεγαλύτερη από το γεγονός ότι σπάει στην πράξη η τρομοκρατία του στρατιωτικού νόμου, δημιουργώντας μια απελευθερωτική αίσθηση ανάκτησης της δημοκρατίας από τα κάτω.

Οι δυνατότητες νίκης είναι εδώ

Η κατάσταση δεν ενδείκνυται για αισιοδοξία δίχως μέτρο. Η κυρίαρχη τάξη, που αρχικά αιφνιδιάστηκε, σήμερα αναδιοργανώνεται, αναζητώντας όλο και αντιδραστικότερη φυγή προς τα εμπρός. Ωστόσο ο «κάμπος είναι ξερός», και μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάρει φωτιά.

Την περασμένη χρονιά η εργατολαϊκή μαχητικότητα ανέβηκε σημαντικά, σημειώνοντας νίκες και εκφραζόμενη ποικιλοτρόπως. Οι εργάτες της Air France, που λιντσάρισαν το φθινόπωρο το διευθυντή τους μετά την ανακοίνωση ομαδικών απολύσεων, έγιναν εξαιρετικά δημοφιλείς. Η καμπάνια υπέρ των συνδικαλιστών της Goodyear, που καταδικάστηκαν σε φυλάκιση, γνώρισε πολύ μεγάλη απήχηση. Οι διαδηλώσεις ενάντια στην κλιματική αλλαγή στη Διεθνή Διάσκεψη COP 21 (αμέσως μετά την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης), το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και οι κινητοποιήσεις των ίδιων των προσφύγων, η κατάληψη της έκτασης που προοριζόταν για κατασκευή αεροδρομίου στη Νάντη, οι κινητοποιήσεις ταξιτζήδων και αγροτών, η απεργία διαρκείας των ταχυδρομικών που προηγήθηκαν, καταδεικνύουν ότι το κίνημα των πλατειών έχει βαθιές ρίζες.

Σήμερα, πάνω από το 70% του κόσμου επιμένει να ανατραπεί η αντεργατική μεταρρύθμιση, αλληλέγγυοι φέρνουν τρόφιμα, κουβέρτες και είδη πρώτης ανάγκης στους νέους και τις νέες των πλατειών δίνοντάς τους κουράγιο. Αυτή η γιγάντια λαϊκή συμπαράσταση και η εξόφθαλμη πολιτική κρίση είναι ο ένας βασικός λόγος που οι πλατείες αντέχουν. Ο άλλος είναι η βαθιά ταξική «μνήμη» και διεθνιστική αυτοσυνείδηση του κινήματος. Ξεκίνησε με αναφορές στο Μάη του ’68 ή στη νίκη κατά του CPE πριν από 10 χρόνια, για να συνεχίσει βλέποντας τον εαυτό του ως συνέχεια της Αραβικής Άνοιξης και των Αγανακτισμένων στην Ισπανία και τις ΗΠΑ. Με αυτή την αντίληψη, καλούν και σε διεθνοποίηση του αγώνα τους.

Η αστυνομία διαλύει κάθε πρωί στην πλατεία Δημοκρατίας του Παρισιού τις δομές των «άγρυπνων». Καθημερινά χιλιάδες «άγρυπνοι» τις ξαναστήνουν. Έχουν στηθεί γέφυρες με αγώνες των μαθητών, των φοιτητών, των ταχυδρόμων. Το νέο κίνημα ενώνεται με διαδηλώσεις προσφύγων, τους προστατεύει από επιχειρήσεις-σκούπα της αστυνομίας. Σε μια τέτοια απόπειρα περιφρούρησης των προσφύγων προέκυψε και δεύτερη κατάληψη στη στάση μετρό «Στάλινγκραντ». Η πλατεία εκδίδει δελτία Τύπου που διανέμονται στους χώρους δουλειάς -υποστηρίζει τους ελαστικά εργαζόμενους μουσικούς και ηθοποιούς και τους αστέγους. Διαδηλώνει για την απελευθέρωση συλληφθέντων, γιουχάρει τον Βαλς όπου εμφανίζεται, διαλύει τα κιγκλιδώματα που τοποθετήθηκαν σε πλατείες αυτές τις μέρες για να μην επιτρέπουν την εγκατάσταση προσφύγων. Μια εργαζόμενη ταμίας σε σούπερ μάρκετ κάλεσε ανθρώπους της κατάληψης στον εργασιακό της χώρο για να πείσει τους συναδέλφους της να φτιάξουν σωματείο. Άλλη όμορφη εικόνα είναι οι 30 καταληψίες που πήγαν να χαιρετίσουν τον αγώνα των σιδηροδρομικών και να τους καλέσουν σε κοινή διαδήλωση. Στις 23/4 πραγματοποιήθηκε νέα συγκέντρωση ενάντια στον γαλλικό ΣΕΒ.

Το κίνημα απορρίπτει τα κόμματα του κατεστημένου, στα οποία πολλοί συμπεριλαμβάνουν και τμήμα της Αριστεράς, αλλά όχι την πολιτική γενικώς. Ο μαρξιστής ακαδημαϊκός Ερίκ Τουσέν, διάσημος για τον αγώνα του για τη διαγραφή παράνομων και επαχθών χρεών σε διάφορες χώρες, ή ο αριστερός οικονομολόγος Φρεντερίκ Λορντόν γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμό από το «NuitDebout», ενώ οι συστημικοί πολιτικοί και διανοούμενοι, συμπεριλαμβανομένων και των ακροδεξιών, γιουχάρονται. Υπάρχει πλατιά η αίσθηση ότι οι πλατείες «ανήκουν» με την ευρεία έννοια στην Αριστερά, σημαντικό κρατούμενο για τις πολιτικές εξελίξεις.

Προβλήματα και ευκαιρίες

Οι περισσότερες συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι απρόθυμες να στηρίξουν σοβαρά τον αγώνα και να δώσουν τη χαριστική βολή στον Ολάντ. Το απεργιακό ραντεβού στις 28/4 άφησε ένα μεγάλο μεσοδιάστημα χωρίς απεργία και έδωσε χρόνο στην κυβέρνηση. Το φοιτητικό συνδικάτο UNEF καλωσόρισε κάποιες υποχωρήσεις της κυβέρνησης, που για παράδειγμα ανακοίνωσε κονδύλια για την επιδότηση νέων πτυχιούχων και φοιτητών. Η Αριστερά επίσης βαρύνεται με σοβαρά λάθη που την έχουν αποξενώσει από τα ριζοσπαστικά ακροατήρια. Οι βουλευτές του ΚΚ Γαλλίας ψήφισαν το στρατιωτικό νόμο το Νοέμβρη, ενώ τον προηγούμενο μήνα και σε αυτό το σκηνικό, η ηγεσία του ΚΚ επέλεξε να ανοίξει τη συζήτηση για το ενδεχόμενο κοινής υποψηφιότητας με τους Σοσιαλιστές στις προεδρικές εκλογές του επόμενου χρόνου!

Από την άλλη, οι καταλήψεις πλατειών και η μαχητικότητα της νεολαίας πιέζουν τα συνδικάτα να συρθούν σε κινητοποιήσεις, δίνουν το χρόνο να ενωθεί με το εργοστάσιο και τη γειτονιά, να οργανωθούν εστίες αντίστασης στους χώρους, δίνεται περιθώριο ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης της Αριστεράς.

Όσο οι πλατείες αντέχουν, όλα είναι πιθανά. Όλο και μεγαλύτερα τμήματα της νεολαίας, και όχι μόνο, περνάνε μέσα από το πολιτικό εργαστήριο του κινήματος, βαθαίνουν τους προβληματισμούς τους, μαθαίνουν να γενικεύουν. Η προσπάθεια σύνδεσης με άλλους αγωνιζόμενους κλάδους για να αποκτήσει το κίνημα νέα «κιλά», ο συνδυασμός των «οραματικών» στοιχείων που απασχολούν τις συζητήσεις στις πλατείες με την προσήλωση στον συγκεκριμένο στόχο της απόσυρσης του νόμου Ελ Κομρί και της σύνδεσης με το οργανωμένο εργατικό κίνημα, απασχολεί όλο και περισσότερους φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενους νέους και νέες.

Είναι φανερό ότι ο κρίσιμος κρίκος που λείπει είναι η γενική απεργία. Η απεργία στις 28 Απρίλη (όπως και οι κινητοποιήσεις για την Πρωτομαγιά που ακολουθούν) δείχνει να αναπτύσσει μεγάλη δυναμική και μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο κλιμάκωσης. Σκαλοπάτι για την 28/4 αποτελεί επίσης η 26/4, μέρα απεργίας σιδηροδρομικών που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις διαρκείας.

Το στοίχημα παραμένει να απλωθεί πολιτικά και κοινωνικά το κίνημα πριν εξαντληθεί αυτή η σπουδαία δυναμική.
Μεγάλο τμήμα της νέας ριζοσπαστικοποίησης στη Γαλλία διαισθητικά βλέπει σε αυτό το αυθόρμητο ξέσπασμα τη μόνη ελπίδα για κοινωνική ανατροπή και τη μαμή που θα ξεγεννήσει την πολιτική εναλλακτική. Κι έτσι είναι.

Αναμένουμε με ενδιαφέρον την εξέλιξη των επόμενων εβδομάδων. Αν η μισή μας καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή χτυπά στις γαλλικές πλατείες